Όταν η Νέα Δημοκρατία αποφασίζει η ίδια για την αθωότητά της....

Άδωνις Γεωργιάδης, με αφοπλιστική ειλικρίνεια και εξοργιστική θρασύτητα, εξήγησε πώς η Νέα Δημοκρατία εξέδωσε απαλλακτικό βούλευμα για τον εαυτό της σε σχέση με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ

Ξεχάστε όλες τις κομψές διατυπώσεις για το ότι η κυβέρνηση εάν χρειαστεί θα αναλάβει την ευθύνη που της αναλογεί και ότι η επιλογή να προτείνει εξεταστική επιτροπή για το θέμα του ΟΠΕΚΕΠΕ και όχι προανακριτική επιτροπή για τους Μάκη Βορίδη και Λευτέρη Αυγενάκη, δεν σημαίνει ότι εάν χρειαστεί δεν θα επανέλθει, εφόσον μάλιστα δεν τίθεται, κατά την ερμηνεία που κάνει του Συντάγματος, θέμα παραγραφής.

Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά: Η Βουλή, δηλαδή η πλειοψηφία της Βουλής, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία, έκρινε ότι δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία σε βάρος των δύο ελεγχόμενων υπουργών. Κοντολογίς, το πραγματικό δικαστήριο, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία, δηλαδή το κόμμα από το οποίο προέρχονται οι δύο υπουργοί, συνεδρίασε και έβγαλε απαλλακτικό βούλευμα και μάλιστα αμετάκλητο. Πέραν αυτού ό,τι και να κάνει, ό,τι και να πει, όσα στοιχεία και εάν ανακαλύψει η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, καμία σημασία δεν έχουν κατά τον κ. Γεωργιάδη, γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να ελέγξουν τους υπουργούς, Αυτούς μπορεί να τους ελέγξει μόνο η Βουλή και αυτή μόλις περίπου τους απάλλαξε.

Δεν πρόκειται να μπω στις τυπικές διαστάσεις αυτών των αποφάνσεων. Σε τελική ανάλυση η συζήτηση για τα προβλήματα από το ισχύον πλαίσιο για την ποινική ευθύνη των υπουργών και το πώς μπορεί να λειτουργήσει τελικά ως ασυλία είναι γνωστή. Όμως, ακόμη και έτσι, το σίγουρο είναι ότι η πρόβλεψη του νομοθέτη δεν είναι η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία να λέει κατάμουτρα στην κοινωνία ότι αδιαφορεί για το κοινό περί δικαίου αίσθημα και να διευκολύνεται η συγκάλυψη ευθυνών και σκανδάλων.

Ας μη γελιόμαστε, η κοινωνία έχει καταλάβει πολύ καλά τι ήταν αυτό που συνέβη γύρω από τον ΟΠΕΚΕΠΕ και το γεγονός ότι δεν είχαμε να κάνουμε απλώς με παραβατικούς δικαιούχους και επίορκους υπαλλήλους, αλλά με ένα ολόκληρο σχέδιο να αξιοποιηθούν οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις για να αυξηθεί η εκλογική επιρροή της κυβερνητικής παράταξης, κάτι που εξηγεί γιατί είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι οι υπουργοί δεν είχαν επίγνωση της κατάστασης και δεν την είχαν διευκολύνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Όμως, την ίδια στιγμή το ύφος (και κατά συνέπεια ήθος) του υπουργού Υγείας μας επιτρέπει να κατανοήσουμε πώς σκέπτεται αυτή τη στιγμή. Δεν την ενδιαφέρει εάν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας είναι απέναντί της. Ούτε ότι έχει σχηματίσει γνώμη ότι υπάρχει πραγματική κυβερνητική ευθύνη για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, ποινική και όχι μόνο πολιτική. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να μην βρεθεί κανένας υπουργός κατηγορούμενος ενώπιον της δικαιοσύνης γι’ αυτό το σκάνδαλο.

Προφανώς και στην κυβέρνηση γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχουν πολιτικό κόστος από αυτή τη στάση. Στα μάτια ενός μέρους της κοινωνίας αυτή η επιδίωξη ατιμωρησίας και αυτή η αντίληψη περί Δημοκρατίας απλώς επιτείνει μια βαθιά κρίση νομιμοποίησης.

Όμως, την ίδια στιγμή στην κυβέρνηση αυτό δεν έχει τόση σημασία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουν τη συνοχή της μειοψηφίας που τους στηρίζει και που εξακολουθεί να τους φέρνει στην πρώτη θέση των δημοσκοπήσεων, με δεδομένη την ανικανότητα της αντιπολίτευσης να προσφέρει, μέχρι τώρα, μια πειστική εναλλακτική.

Όμως, κάνουν το λάθος να πιστεύουν ότι όλη τους η εκλογική βάση αποτελείται κυρίως από ανθρώπους που λένε «καλά έκαναν και μοίρασαν χρήμα». Πολλοί ψηφοφόροι τους απωθούνται από μια εικόνα διασπάθισης του δημόσιου και ευρωπαϊκού χρήματος και δη μετά από τρία αιματηρά μνημόνια.

Ακόμη περισσότερο, δεν καταλαβαίνουν στην κυβέρνηση ότι με τέτοιες ενέργειες, με αυτή τη στάση και αυτή τη ρητορική το πολιτικό κόστος που πιστεύουν ότι αποφεύγουν «προστατεύοντας» τους ελεγχόμενους υπουργούς, τελικά θα το εισπράξουν, όταν έρθει η ώρα, στο πολλαπλάσιο.

Και τότε είμαστε βέβαιοι ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν θα επιδεικνύει την ίδια αλαζονεία, ούτε θα έχει την ίδια βεβαιότητα.